ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးမျပစ္မွားေလႏွင့္

ေက်းဇူး႐ွိလို့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကို ေက်ာင္းမွာေခၚထားဖူးတယ္။
သူ့မွာ အတင္းေျပာတဲ႔ ဝါသနာ႐ွိတယ္။ ဘုန္းဘုန္း႐ဲ႔ ကြယ္႐ာဆို ဘုန္းဘုန္းမေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန့...သူ့အတြက္ ေက်ာင္းေဆာက္ေပးတယ္။ သူက သြပ္မိုးျပီး ျပဴတင္းေပါက္မွန္ေလးတပ္ခ်င္တာကိုး။ ဝတၳဳမႏိုင္ေသးေတာ့
သြပ္ကို ေနာက္မွမိုးေပးမယ္ဘု႐ား။ ေခါင္ေတာ့ခ်ိဳးထားတယ္လို့ ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ဒါနဲ႔ သြပ္မမိုးျဖစ္ေတာ့ သူေနတဲ႔ေန႐ာက ဆင္းလာျပီး လက္ညိႈးထိုး ေျပာေတာ့တာပဲ။

သူနဲ႔ဘုန္းဘုန္းက တစ္ေတာင္ေလာက္ပဲကြာတယ္။ ဒီလို လက္ညိႈးထိုးျပီးေျပာေနတဲ႔အခ်ိန္ သူ့ကို စိတ္ဆိုးစ႐ာ႐ွာၾကည့္တယ္။ ႐ွာလို့ မေတြ႔ဘူး။ သြပ္ကိုလည္း အဆင္ေျပေတာ့ မိုးေပးမယ္ေျပာထားျပီးသား,
ဒီေတာ့ စိတ္ဆိုးစ႐ာ ႐ွာလို့မ႐ဘူးေပါ့။ သူက ကိုယ္ေတာ့္တ႐ားဟာ ဘာတ႐ားလဲ ... စသည္ျဖင့္ အစံုေပါ့။ ေျပာလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုး ဘုန္းဘုန္းလည္း စဥ္းစားတာမ႐ေတာ့ ေျပာခ်င္တာေျပာေတာ့ဆိုျပီး မ်က္စိမွိတ္ တ႐ားမွတ္ပစ္လိုက္တယ္။

အဓိကေတာ့ ဘု႐ားေဟာတဲ႔
ေနတံမမ, ေနေသာဟ မသၼိ, နေမေသာ အတၱာ
ဆိုတာကိုေပါ့ေနာ္။ အာ႐ုံသိတာ ဝိဥာဏကၡႏၶာပါပဲ, ငါးခုေပါင္းစုလို့ ေပၚတာအထည္သတၱဝါမဟုတ္ဘူး။ ငါ သူလို့လည္း မေျပာဘူး။ တံလွ်ပ္လိုပဲလို ့ဖယ္လိုက္ေတာ့ သူေ႐ာ ကုိယ္ေ႐ာ မ႐ွိေတာ့ဘူး။

ေျပာေနတဲ႔အသံေတြဟာလည္း အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ကုန္ေနတာပဲလို့ ၾကည့္ေနေတာ့ ဥာဏ္မိျပီးလြတ္ေနတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အထည္မွ မလုပ္တာပဲ ေပ်ာက္ေနတာေပါ့။ ၾကားသမွ် ကာလမဆက္ေတာ့ အကုန္ေပ်ာက္ေနတာေပါ့။ သူ့ဟာသူ ေျပာခ်င္႐ာေျပာေတာ့ဆိုျပီး တ႐ားမွတ္ေနလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိဘူး။
ေျပာလို ့ ေမာေတာ့ သူျပန္သြားတယ္။

ဘုန္းဘုန္းကို လက္သမားေတြက ၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။
ေဆာက္မေပးေတာ့ဘူူးဆိုျပီး လႊေတြကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။
ဘုန္းဘုန္းက ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔, လူၾကီးဆိုတာ ျဖစ္တတ္တယ္။ သူ့မွာ ေလငန္းေ႐ာဂါ႐ွိေတာ့ စိတ္တိုတာေပါ့, ျပီးေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါ
ဆိုျပီး ေျပာ႐တယ္, ေမတၱာထား႐တယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းေဆာက္ျပီးသြားတယ္။

ေက်ာင္းေပၚတက္ျပီး ေလး႐က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏူတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက အံ႔အားသင့္သြားတယ္။ မ်ိဳး႐ုိးလည္း မ႐ွိဘူးေနာ္။ ႏူတာမွ အထြတ္ အထြတ္ပဲ။ ဘယ္သူမွ အနားမကပ္ႏိုင္ဘူး။ ၾကည့္ျပီး လန့္သြားတယ္။

အေၾကာင္း႐ွာေတာ့မွ ဓာတ္လိႈင္းသေဘာေတြ႐ဲ ့အားမ်ားပံုကို သိ႐ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ပိုယံုေတာ့တယ္ ... စိတ္လိႈင္းေနာ္။ သူက ေဒါသလိႈင္းကို အျပင္းအထန္ လႊတ္တဲ႔အခ်ိန္ ဘုန္းဘုန္းက ဘု႐ားေပးတဲ႔
ဓာတ္နဲ႔ အေအးဓာတ္နဲ႔ ခံတဲ႔အခ်ိန္ သူ့ဆီ အကုန္ျပန္သြားတယ္။ တန္ျပန္အဆ အမ်ားၾကီး ဝင္သြားတာေနာ္။ ဒီေလာက္ ျပင္းထန္လိမ့္မယ္လို့ မထင္မိဘူး ။

ဒီေတာ့မွ သိတာေနာ္။ ဒီလိုမွန္း သိ႐င္ ဘုန္းဘုန္း တ႐ားမမွတ္ပါဘူး။
မသိလို့ မွတ္မိတာေနာ္။ ဒီမွာတင္ ဒီေလာက္ျပင္းထန္ပါလားဆိုျပီး သံေဝဂ႐တယ္။ သူက ႏူတာကို စိန္ေဆးေတြ ေသာက္တယ္။ ႏူတာေတာ့ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစိန္ေဆးေတြေၾကာင့္ အူေတြျပတ္ျပီး ေသတာပဲ။ ဒါကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္႐ပ္ေနာ္။

ဒီေတာ့မွ ဘု႐ားေဟာက မွန္လိုက္တာလို့ ဥာဏ္ကစား႐တာေပါ့။
ဘု႐ားေဟာမွာ ပါတာက ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို အစိုင္အခဲလို့ ဘု႐ားက မေဟာဘူး။ ဓာတ္႐ိပ္ ဓာတ္ခိုးလို့ ေဟာတယ္။

ဓာတ္ခိုးေတြတဲ႔ သေဘာေပါက္လား, အတံုးအခဲ မယူနဲ႔ေနာ္။ ခႏၶာအိမ္ၾကီးဟာ ကံနဲ႔ယွဥ္ျဖစ္တယ္ေခၚတယ္။ အပူဓာတ္အ႐ွိန္နဲ႔ ျဖစ္တဲ႔ ဓာတ္႐ိပ္ဓာတ္ခိုးက်ေတာ့ ညံ႔ဖ်င္းတယ္။ အေ႐ာင္မွိန္တယ္, တန္ခိုးက်တယ္။
အေအးဓာတ္ အ႐ွိန္နဲ႔ျဖစ္တဲ႔ ဓာတ္႐ိပ္ ဓာတ္ခိုးက်ေတာ့ အေ႐ာင္ေတာက္တယ္, တန္ခိုးၾကီးတယ္။

နားလည္ျပီေနာ္, ဓာတ္ခ်င္းတိုက္တာ ပိုဆိုးတယ္။ အင္မတန္ အေအးဓာတ္ထြက္ေနတဲ႔ ခႏၶာအိမ္ကို ႏွလံုးအိမ္က အပူဓာတ္ေတြ လႊတ္လို့႐ွိ႐င္ ျပန္ေျပးတာပဲ။ သူလည္းပူတဲ႔အျပင္ တန္ျပန္လည္း လာျပီ။
အ႐မ္းေလာင္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြပါ ပ်က္စီးကုန္တာလို့ နားလည္႐မယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ကိုယ့္အေပၚ ဆိုးဆိုး သူဆိုးတာသည္ သူ့အပိုင္း။
သူမွား သူခံလိမ့္မယ္။ တစ္ပိုင္းစီေနာ္။

#ကိုယ္က သူ့အေၾကာင္းကို ႏွလံုးေသြးေပၚ တင္ေတြး႐င္ ကိုယ္႐ႈံးမွာပဲ။

#ႏွလံုးေသြးေပၚ တင္လိုက္တာနဲ႔ သတၱိကိန္းသြားျပီး

#သူ့အေၾကာင္းကို ပံုေဖာ္တဲ႔အခါ ျပံဳးတဲ႔ပံုကို ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။

#မေဖာ္ႏိုင္႐င္ ေတြးကို မေတြးနဲ႔ ႐ပ္ထားလိုက္, ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ယွဥ္တဲ႔ အေတြးဘက္ကို ေျပာင္းလိုက္။

သေဘာေပါက္လား။
ႏို့မဟုတ္႐င္ေတာ့ ကိုယ့္ျပန္စူးျပီး ေလာကဓံအဆိုးကို ခံ႐လိမ့္မယ္။
ကိုယ္မွား႐င္ ကိုယ္ပဲ ခံ႐မယ္ေနာ္။
အေအးဓာတ္ကိုသာ ႐ေအာင္ယူၾကပါ။

ေမတၱာျဖင့္

(ပိုင္းေလာ့ဆ႐ာေတာ္ဘု႐ား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါး ကန္ေတာ့ခန္း တ႐ားေတာ္မွ)

ဖိုးသူေတာ္ (www.phothutaw.com)
Credit: ပိုင္းေလာ့ဆ႐ာေတာ္ဘု႐ား